In Brussel de rest van het team ontvangen en in de TGV naar Parijs. Luxe stoelen. Leuk gesprek met Paul Michel, onze anesthesist. Een ervaren man op het gebied van missies in het buitenland. Tevens een ervaren man met post operatieve zenuwblokkades tegen de pijn. Hij verteld rond uit en met verve. Tevens verteld hij over navigatie en over zweefvliegen. Op Charles de Gaulle loopt Carroll als een speer overal doorheen met zijn prioriteit kaart.
Hij moet vaak “ zijn vader bellen” . Later kom ik erachter wat het betekend: een nette manier om te zeggen dat hij het toilet moet bezoeken.
Prima vlucht naar Ouagadougou alleen heel veel turbulentie en een heel heftige landing. Als een stuiterbal word ik op het Afrikaanse continent neergezet.
Vervolgens door de douane met onze spullen. We hadden geanticipeerd op problemen, maar de “spulselavage geweren “ die werden niet gedetecteerd. Binnen een uur door de douane met al onze spullen.
Albert Zongo de directeur van de kliniek komt ons halen. Een echte ster met de auto is hij niet want hij moet de auto 4 keer heen en weer steken om de koffers in te kunnen laden. Een roestige ouwe bus die hier in Nederland niet een naar de keurig gebracht mag worden.
Tjee, wat is het hier nog warm en stoffig.
Paul Michel zei nog: ik rij wel deze missie want Albert kan dat niet zo goed. We zijn inderdaad 2 keer in een gat gereden op de weg naar het hotel en bijna gekanteld met de bus omdat hij recht over de rotonde reed.
Kijkend uit het raam met Afrikaanse airco (open raam) snuif ik de diesellucht op. Tjee wat een bende buiten. Het is 2100 uur en overal loopt volk, honden en geiten. Knipperende lichten en veel dames op straat met korte rokjes. Ze zien er uit als 11 jaar. Ja ze staan er om geld te verdienen. Ik denk aan mijn kinderen. We komen aan bij het hotel. Hotel de la Liberte, in de hoofdstad.
Even de kamer checken en installeren en dan een biertje doen achter het hotel in een ommuurde tuin. Brakina bier uit fles: heerlijk na zo’n lange reis.
We zijn allen dood op van de reis. We bespreken een en ander voor de reis mogen naar Kaya. Dan maar eens te bed.
Ik draai de kraan open om mijn handen te wassen. Een modderstroom met roest water komt me tegemoet. Ik zet het uit.
Nu te bed in een kamer wat niet eens een ster heeft. Het bed ligt prima terwijl ik dit nu type. Ik ben moe. Ver weg van de luxe die wij kennen. Morgen vroeg op. Ik ruik de diesel door het raam en hoor de brommers heen en weer rijden. Niet echt een rustige slaapplek, maar het komt wel goed. Ik lig hier nu in de kamer terwijl de fann ronddraait boven mijn hoofd. Geen airco. Nu nog 29 graden en ik moet slapen. Morgen op weg naar Kaya. Over de wegen kan dat wel eens 4 uur duren. Daar wacht ons de uitdaging: mensen in nood helpen. Maar wat te verwachten? Ik kan me er nu nog geen voorstelling van maken. Ik ga maar eens slapen.