Mijn verlangen om dokter te worden gaat terug
op de universiteit. Toen ik werd opgenomen
voor een vrij ernstige ziekte in het ziekenhuis van Djebougou. Waar ik een maand heb verbleven. Ik werd geraakt door de manier waarop het personeel zorgde met veel tederheid voor me en besloot wat terug te geven aan anderen. Na het baccalaureaat heb ik meegedaan aan een wedstrijd
werving voor medische studies. Ik had de kans om bij de 30 geselecteerde te zijn! Mijn cursus duurde 8 jaar en aan het einde daarvan maakte ik deel uit
van de 17 studenten die het hebben weten af te ronden.
Aan het begin van mijn medische studie, zoals
veel studenten in mijn klas, wilde ik me concentreren op cardiologie. Tijdens mijn 3e jaars stage heb ik ingewikkelde situaties meegemaakt, vooral toen we een jong meisje ontvingen wiens pathologie niet verzorgd kon worden in Burkina Faso en stierf helaas 2 dagen later. Ik stelde toen de vraag: Wat heeft het voor zin om dokter te zijn als ik geen levens kan redden? In het 4e jaar ging ik naar orthopedie. Wat ik zo leuk vind aan orthopedische chirurgie is om de oorzaak van het probleem te achterhalen. Ook is het een
een operatie waarvan de effecten snel zichtbaar zijn. De patiënt, het gezin, de chirurg: iedereen ziet snel de resultaten van de operatie.
Orthopedische chirurgie blijft echter voor de meerderheid van de bevolking onbereikbaar. Het is van belang dat de levensstandaard van de bevolking stijgt om dit mogelijk te maken. Tegelijkertijd merken we een toename van verwondingen gerelateerd aan verkeersongelukken. Populaire overtuigingen, ongeacht het studieniveau, zorg ervoor dat slachtoffers van ongevallen de voorkeur geven aan de traditionele genezer. Soms meerdere maanden
na het ongeval komen ze op consult: de beheer is dan complexer
en dus duurder. In november 2018 ben ik officieel orthopedisch chirurg geworden. Ik ben een van de 30 orthopedisch chirurgen in Burkina Faso, maar heb gegroepeerd in 3 steden: Ouagadougou, Bobo Dioulasso en Ouahigouya.
Orthopedische chirurgie begint daarom de Burkinabè onder de knie te krijgen, maar het blijft duur en alleen toegankelijk voor degenen die de middelen hebben.
Mijn wens, en daar ben ik ook voor tijdens deze missie, is om deze operatie toegankelijk te maken voor de meest achtergestelde mensen. Ik ben hier (enigszins) per ongeluk aangekomen via een vriend van Kayalah die me over het centrum vertelde. Ik was meteen overtuigd van de aanpak. Maar ik vind het jammer dat de chirurgische behandeling alleen afhangt van Europese chirurgen. Terwijl er degelijk competentie bestaat in Burkina. Ik denk dat het mijn plicht is om onze medeburgers te helpen!
Het bijzondere van de CMC is echt de sociale benadering. De gevallen die hier worden aangetroffen, zijn vaak erg complex op chirurgisch niveau. Het is voor mij een buitengewone professionele en menselijke kans om mee samen te werken.